ชื่ออังกฤษ: Little Shop of Horrors
ชื่อไทย: ร้านน้อยค่อยๆโหด

ปีที่ออกฉาย: 1986

ผู้เชี่ยวชาญด้านดอกไม้ที่น่ารักค้นพบโอกาสของเขาสำหรับความคืบหน้าและความเชื่อมั่นด้วยความช่วยเหลือของพืชกินคนโกลิอัทที่ขอให้เลี้ยงในช่วงกลางปี ​​1960 หญิงสาวสามคน “ร้านน้อยค่อยๆโหด” คริสตัล, Ronette และชีฟอง – ปัจจุบัน ภาพยนตร์เตือนฝูงชนว่าความหายนะกำลังมาถึงทิศทางของพวกเขา (“อารัมภบท: ร้านค้าเล็ก ๆ แห่งความน่าสะพรึงกลัว”) Seymour Krelborn และ Audrey ซึ่งเป็นหุ้นส่วนของเขาทำงานที่ร้านดอกไม้ของ “Little Shop of Horrors” ในภาพรวมพื้นที่ใกล้เคียงที่รุนแรงในนิวยอร์กซิตี้พูดพาดพิงถึง “เมืองสลัม” พวกเขาเสียใจที่ไม่สามารถหนีออกจากพื้นที่ได้ (“Skid Row (Downtown)”) การต่อสู้จากการที่ไม่มีลูกค้านาย Mushnik เลือกที่จะปิดร้าน แต่ออเดรย์แนะนำว่าเขาอาจจะประสบความสำเร็จมากขึ้นด้วยการแสดงโรงงานธรรมดาที่ซีมัวร์อ้างว่า ทันทีที่ลูกค้าวาดภาพมัวร์อธิบายว่าเขาซื้อโรงงาน – ซึ่งเขาตั้งชื่อว่า “ออเดรย์ที่สอง” – จากร้านขายดอกไม้จีนในช่วงที่มีแดดจัด (“Da-Doo”) การวาดภาพในธุรกิจของร้าน Mushnik โรงงานไม่นานก็เริ่มหดตัว สมเด็จพระราชินีเจนซีมัวร์จับมือของเขาโดยบังเอิญและพบว่าออเดรย์ที่สองต้องการเลือดของมนุษย์ที่จะเติบโต (“ปลูกเพื่อฉัน”) ออเดรย์ที่สองเริ่มพัฒนาอย่างรวดเร็วและซีมัวร์กลายเป็นชื่อใหญ่ ในระหว่างกาลออเดรย์คงอยู่เพราะความโหดเหี้ยมที่รักของเธอที่รักโอริน Scrivello; อย่างไรก็ตามเธอมีความรักต่อมัวร์และจินตนาการอย่างละเอียดเกี่ยวกับการหลบหนีไปกับเขาสู่ชานเมือง (“ที่ไหนสักแห่งที่เป็นสีเขียว”) สมเด็จพระราชินีเจนซีมัวร์คอยดูแลออเดรย์ II ในเลือดของเขาเองทำให้พลังของเขาหมดไป มัวร์พยายามอย่างหนักที่จะขอออเดรย์ออกมา แต่เธอกลับทำให้เขาผิดหวังเพราะข้อเท็จจริงที่ว่าเธอมีนัดกับโอรินผู้ซึ่งได้รับการเปิดให้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านทันตกรรม (“หมอฟัน!”) หลังจากซีมัวร์ปิดทุกอย่างลงออเดรย์ที่สองเริ่มสนทนากับเซย์มัวร์โดยขอเลือดมากกว่าที่ซีมัวร์ให้ โรงงานนี้เสนอว่าเซย์มัวร์ฆ่าคนเพื่อเป็นการตอบแทนและโห่ร้องเช่นเดียวกับความสามารถในการสร้างเสน่ห์ให้กับออเดรย์